Moja włoska l'avventura

Scalinata Colonne Romane

zwieńczone rzymską kolumną i fotogenicznym napisem PACE.          Kierując się w głąb starówki dotarliśmy na Piazza Duomo z katedrą Nawiedzenia NMP i św. Jana Chrzciciela. Tuż obok znajduję się niepozorne (i darmowe) Muzeum Archeologiczne „Francesso Ribezzo”. Dlaczego niepozorne? Dlatego, że wchodząc do niego nie spodziewaliśmy się ujrzeć imponującej kolekcji cennych eksponatów archeologicznych, zgrupowanych w ciekawe ekspozycje, w tym w ekspozycję poświęconą podwodnym wykopaliskom archeologicznym. Po wyjściu z muzeum, przecinając Piazza Duomo i kierując się w kolejne wąskie uliczki, dotarliśmy pod kościół San Giovanni al Sepolcro – kolejną perełkę na naszej trasie i podobno najcenniejszy obiekt w Brindisi skrywający w swoim wnętrzu częściowo zachowane freski z XIII i XIV wieku. Chcąc jak najefektywniej spędzić czas, wpadliśmy na pomysł udania się pociągiem do położonego na południe od Brindisi – Lecce. Jadąc pociągiem TrenItalia (odpowiednikiem polskich kolei regionalnych) w niecałe 30 minut dotarliśmy do Lecce. 

Uliczka – Lecce

Kierując się prostą drogą z dworca kolejowego do centrum Lecce dotarliśmy do Piazza di Sant’Oronzo, gdzie na pierwszy plan wysuwa się amfiteatr rzymski – jako efekt wykopalisk archeologicznych – odkryty w początkach XX wieku, a pochodzący prawdopodobnie z czasów cesarza Augusta. Tuż obok amfiteatru po jego prawej stronie znajduje się kolumna z figurą św. Orontiusa. Na rogu placu znajduje się godny polecenia Piadina Salentina – oferujący  wegetariańskie i wegańskie piadiny na ciepło – dla mnie weganina – idealna opcja na lunch w przystępnych cenach. Dosłownie obok znajduje się kościół św. Marka z przepięknie rzeźbionym portalem wejściowym. Dalej pobłądziliśmy po uliczkach starówki Lecce, by natrafić na najbardziej okazałą bazylikę Świętego Krzyża jako przejaw kunsztu barokowego manieryzmu. Warto trochę czasu poświęcić na wspomniane już błądzenie po uliczkach starówki uwieczniając je na zdjęciach, ale także chłonąć je wszystkimi zmysłami. Ponownie wsiadając w pociąg w niecałe półgodziny wróciliśmy do Brindisi.

W drugi dzień z samego rana udaliśmy się do wypożyczalni
samochodów znajdującej się przy lotnisku, aby odebrać wcześniej zarezerwowany
samochód i po dopełnieniu formalności ruszyć w trasę. Po ponad godzinie jazdy
autostradą na północ dojechaliśmy do Bari – stolicy regionu – gdzie bez
problemu znaleźliśmy miejsce postojowe przy historycznym centrum miasta. Obawialiśmy
się tłumów turystów, jednak na naszą korzyść działała pora roku, w której
wybraliśmy się do tego regionu –

Pomnik św. Mikołaja

koniec marca nie przekonuje europejskich
turystów do podróżowania w te strony. Bari zachwyciło nas spokojnym tempem życia i
funkcjonowania jego rodowitych mieszkańców.
Wielokrotnie przechadzając się wśród licznych uliczek, natrafialiśmy na rozmowy
sąsiadów, przygotowywanie posiłków i wykonywanie codziennych prac. Ludzie,
których mijaliśmy, zawsze obdarzali nas serdecznym uśmiechem.  Będąc już w centrum historycznym, nasze
pierwsze kroki skierowaliśmy do Bazyliki św. Mikołaja, który jest patronem tego
miasta, a w krypcie tejże bazyliki przechowywane są jego relikwie. Miejsce to
jest również ważnym punktem, obowiązkowym dla Polaków odwiedzających miasto, z
tego względu, że w jego centralnej części ponad ołtarzem wznosi się okazały
pomnik nagrobny królowej Bony, ufundowany przez jej córkę Annę Jagiellonkę.
Manierystyczny styl pomnika,

Nagrobek królowej Bony

Rozeta i wzór na posadzce

wspaniale zachowane mozaiki podłogowe. Po wyjściu z
kościoła, od razu po jego lewej stronie przy końcu Piazza dell’Odegitria
znajduje się mały kościół San Giacomo, niepozorny z zewnętrz, skrywający w
sobie barokowe wnętrze.
Dalej kierowani lekkim głodem udaliśmy się do „nowej” części
Bari, mijając i podziwiając z zewnątrz Castello Normanno-Svevo – czyli zamek
normańsko-szwabski. Udaliśmy się do Flower Burger, nazwa z pewnością nie
włoska, ale przyjemne miejsce do tego, aby zjeść lekki lunch (całkowicie
wegański – uwaga – porcje są dość małe). Jak to z nami bywa, podczas jedzenia zastanawialiśmy się co z dalszą
częścią dnia. Według wcześniej ustalonego planu, chcieliśmy wybrać się do Ostuni,
jednak stwierdziliśmy, że wolimy odbić trochę w centralną część regionu i pojechać
najpierw do Alberobello. Wracając do samochodu ponownie weszliśmy w uliczki
Starego Miasta i trafiliśmy na bardzo zaskakującą Antica Pasticceria Portoghese.
Całym sercem ją polecam: piękne miejsce, tradycyjnie włoskie i uwaga – również z
opcjami wegańskimi. Ta pasticceria jest przykładem rodzinnej działalności
prowadzonej z zaangażowaniem.

Kościół św. Kosmy i Damiana

Najpierw podziwialiśmy osadę trulli z tarasu widokowego, aby
później wejść i pobłądzić trochę w labiryncie uliczek. Co jakiś czas zapraszani
byliśmy do wejścia do trulli (z których większość pełni rolę sklepów z
pamiątkami, kawiarni, restauracji itp.), aby móc wejść na ich dach, po to aby
podziwiać wioskę z innej perspektywy. Podobno w sezonie letnim Alberobello
zalewane jest przez rzeszę turystów, co utrudnia cieszenie się pięknem tego
wyjątkowego miasteczka. Po wyjściu z dzielnicy domków trulli, udaliśmy się do
centrum miasta,  aby podziwiać neoklasycystyczny kościół św. Kosmy i Damiana. Wychodząc
z kościoła, weszliśmy w uliczki miasta, w których występują pojedyncze lub
skupione w gospodarstwa trulli. Wracając do samochodu, nie mogliśmy
oprzeć się możliwości wejścia na lokalny cmentarz, który zachwycił nas swoim uporządkowaniem
i monumentalnością.

Wyjeżdzając z Alberobello i kierując się w kierunku
Locorotondo, co jakiś czas mijaliśmy pojedyncze stożkowe kształty, które
rozsiane są po całej okolicy. Zbliżając
się do miasta oddalonego około 8 km na wschód od Alberobello, ze wzgórza na
pierwszym planie wyłoniła się okazała dzwonnica i kopuła kościoła
zlokalizowanego w samym centrum. Tradycyjnie pozostawiając samochód na ogólnodostępnym
parkingu, udaliśmy się w górę. Tam przede wszystkim weszliśmy do parku Belvedere
di Locorotondo, który jest wspaniałym tarasem widokowym na całą okolicę. W tym

Widok z Belvedere di Locorotondo

miejscu trochę etymologii. Nazwa miasta oznacza tyle, co „okrągłe miejsce”, w
języku włoskim: loco – miejsce, a rotondo – okrągłe. A wszystko dlatego, że
cała starówka położona jest na planie koła. Nic dziwnego, że miasto znalazło się na liście
najpiękniejszych małych miasteczek Włoch ­­– Borghi più belli d’Italia. Spacerując po
uliczkach Locorotondo, odpoczywa się, miasto jest czyste, białe fasady domów z
kolorowymi akcentami zachęcają do uwieczniania ich na fotografiach. Dla nas to
miasto numer 1 całej apulijskiej podróży.
Samo chodzenie po staromiejskim
centrum przynosiło ukojenie i wprawiało w stan głębokiego spokoju – aż chciałoby
się tam zamieszkać. Jakby czas nie istniał, a wszystkie inne rzeczy przestały
mieć znaczenie. Podczas chodzenia, przez przypadek natrafiliśmy na kościół św. Jerzego Męczennika. Z powodu zwartej zabudowy starówki, trudno
podziwiać piękno całej fasady i okazałość tej budowli.        Z wielką przyjemnością rozkoszowaliśmy
się un caffè, by potem z żalem opuścić to miejsce, udając się do oddalonego o około 6 km
Martina Franca.