Moja włoska l'avventura

Panarea to najmniejsza i jednocześnie najstarsza spośród siedmiu wysp Archipelagu Liparyjskiego (znanego również jako Wyspy Eolskie), rozciągająca się zaledwie na około 3 km długości i 2 km szerokości. Ta maleńka wyspa o powierzchni niespełna 3,4 km² przyciąga każdego roku tysiące turystów.

Panarea, podobnie jak pozostałe wyspy archipelagu, ma pochodzenie wulkaniczne. Choć dziś nie obserwuje się na niej aktywności sejsmicznej, jej krajobraz ukształtowały dawne erupcje. Wyspa jest częścią gminy Lipari w prowincji Mesyna (Sycylia). Stała populacja Panarei jest niewielka – zaledwie około 280–300 mieszkańców (według ostatnich danych statystycznych).

Chociaż Panarea i cały archipelag kojarzą się głównie z letnimi wakacjami, ich potencjał turystyczny nie kończy się wraz z ostatnim dniem lata. Łagodny klimat śródziemnomorski sprawia, że wyspa jest atrakcyjna przez cały rok, a wiosenne i jesienne miesiące dają dodatkową przewagę: pozwalają odkrywać uroki Panarei w ciszy i spokoju, z dala od tłumów turystów. W tym czasie można cieszyć się jej wszystkimi atrakcjami bez konieczności rezygnowania z kąpieli, spacerów czy wycieczek.

Panarea, będąca częścią wulkanicznego archipelagu jest wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Otaczają ją malutkie wysepki, m.in. Basiluzzo, Lisca Bianca, Lisca Nera.

Wyspa zachęca do pieszych wędrówek. Liczne ścieżki prowadzą przez niewielkie wioski San Pietro, Drautto i Ditella, gdzie czas zdaje się płynąć wolniej. San Pietro, jest głównym centrum życia wyspy, stanowi obowiązkowy punkt każdej podróży – to właśnie tutaj skupiają się restauracje, sklepy i bary, a także charakterystyczne domy w stylu eolskim, z bielonymi ścianami i kolorowymi drzwiami.

Styl eolski w czasach starożytnych odznaczał się prostotą form, oszczędnością w detalach i wykorzystywaniem materiałów łatwo dostępnych na wyspach. Charakterystyczna dziś biel domów nie była jednak elementem pierwotnym – w przeszłości ściany pozostawiano w stanie surowym, bez tynku. Wynikało to zarówno z powodów ekonomicznych, jak i z praktyki ukrywania się przed piratami, którzy regularnie pustoszyli te okolice. Pamiątką po tych wydarzeniach jest dzielnica nazwana na cześć jednego z najsłynniejszych piratów, Draugha, który właśnie tutaj miał zwyczaj cumować swoje statki.

Sama Panarea zawdzięcza nazwę swoim ukształtowanym przez wulkaniczne procesy terenom – Panaraia oznacza bowiem „nierówny obszar”. Mimo tego krajobraz sprzyja przyjemnym spacerom wśród hibiskusów, kaparów i bugenwilli, z widokiem na otaczające ją wysepki: Basiluzzo, Dattilo, Bottaro, Lisca Bianca, Lisca Nera, Formiche i Panarelli, a na horyzoncie majestatyczny Stromboli.

W starożytności wyspa znana była także pod nazwą Euōnymos, co dosłownie oznacza „ta po lewej stronie” – nazwa ta odnosiła się do perspektywy marynarzy płynących z Lipari w kierunku Sycylii, o czym wspomina już Strabon.

Będąc na wyspie, warto odwiedzić kościół San Pietro i niewielkie muzeum dokumentujące prehistoryczną historię Panarei. Szczególną atrakcją jest stanowisko archeologiczne Punta Milazzese, gdzie odkryto pozostałości wioski z epoki brązu – kamienne fundamenty, które pozwalają wyobrazić sobie życie dawnych mieszkańców wyspy.

Ciekawostką – a może i też nie – jest fakt, że Panarea uchodzi za jedną z najbardziej ekskluzywnych wysp archipelagu. W sezonie letnim cumują tu luksusowe jachty, a jej kameralne rozmiary sprawiają, że turyści mają poczucie przebywania w miejscu wyjątkowym i odseparowanym od zgiełku wielkich miast.

Ciao!

Zapraszam do zapoznania się z opisem innej Wyspy Liparyjskiej: „Stromboli – ziemia boga”.
A także do ostatnich wpisów:
1. Briatico – plaże, choć nie tylko
2. Gdzie ziemia staje się księżycem – Taras Dolomitów
3. Śladami Kolosa z Barletty, czyli o kolejnej perle północnej Apulii
4. Koronkarskie Burano – wyspa na której szydełkuje się piękno